Çava met Manon?
Als studente journalistiek behoren sociale media tot mijn dagelijkse kost. Er komt op Twitter wel altijd een artikel langs dat de aandacht trekt. Er is heel wat informatie beschikbaar en als we onze gsm even neerleggen, hebben we een oceaan aan nieuwtjes gemist. Is dat erg? Internet staat namelijk vol met clickbait: Trump doet iets vreemds, Prins Laurent iets verkeerd, de Waal niets en Gert Verhulst eentje van K3.
Ik moet een kat een kat noemen, sociale media worden in vele gevallen niet louter gebruikt om op de hoogte te blijven van de actualiteit. Je wil ook op de hoogte blijven van wat de jongen die jouw hart gebroken heeft nog allemaal uitsteekt, je wil zien of die ene vriendin wel écht thuis zit en er niet stiekem op uit is. Kattenvideo’s worden lustig gedeeld en ook fragmenten uit Komen Eten doen ons brullen. Onder het motto ‘eigen stoef stinkt, maar dat kan je niet ruiken via sociale media’, delen we veel lief en weinig leed.
Social media queen
Wanneer ik aankondigde dat ik alle digitale middelen een volledige week uit mijn leven zou bannen, vielen monden open. Manon zonder sociale media? Tijdens dit project kreeg ik veel steun van mijn vrienden:“Amai, dat zou toch niets voor mij zijn.” Ze hadden er allemaal het volste vertrouwen in: “No way dat jij dat gaat volhouden.” Hoe cru het ook klinkt, ik kon ze geen ongelijk geven. Ik, Manon Huysman,Social Media Queen, ging een week lang crashdiëten. Was ik zot geworden? Wat met mijn followers? Wat met mij in te checken op de tofste plekjes? Hoe konden mensen nu zien waar ik was, wat ik aan het doen was en hoe tof het eraan toe ging?
Deze oppervlakkige brij van woorden cirkelden in mijn hoofd op zondag en maandagmorgen, maar voor ik het goed en wel besefte, was ze verdwenen. De brij maakte plaats voor opluchting, ademruimte en tijd. Tita Tovenaar, ik had tijd gecreëerd. Die kon ik invullen met huishoudelijke taakjes, un peu de français en mijn lief. In plaats van ’s avonds naar Grey’s Anantomy te kijken, deed ik nu schoolwerk - waarvoor ik niet op de computer hoefde, natuurlijk. Al waren deze productiviteitsvolle uren van korte duur. Werken voor school is helemaal niet gemakkelijk wanneer je niet over een computer beschikt. Leren lukte wel zonder Powerpoint en samenvattingen, maar monteren is onmogelijk met pen en papier. Ook ben je helemaal niet mee wanneer iets last minute verandert want aanpassingen worden gedeeld via online platformen, zoals Chamilo en Minerva.
Woede
Aanpassingen zoals op woensdag en donderdag. Een ander lokaal, een later tijdstip, een test ging niet door, … Gefrustreerd en kwaad zocht ik mijn klasgenoten. Ik verloor bijna mijn verstand, en wanneer ik ze dan eindelijk vond, verloor ik mijn geduld: zij hadden een bericht gekregen dat de les niet doorging en zaten allemaal gezellig op café. Het was moeilijk om te aanvaarden dat niemand ook maar een halve minuut aan mij gedacht had.
Voor een smartphone-aholic als ik was deze digidetoxweek een ongelofelijke ervaring. Ik heb ingezien dat ik perfect zonder Instagram en Facebook kan leven, maar ook alle sociale contacten online bannen? No way. Ik hoor mijn vriendinnen dagelijks via Whatsapp en Messenger, en zo hoort het. Nu neem ik mijn gsm niet meer mee naar bed, en probeer ook voor 18 uur geen televisie meer te kijken. Ik sta er dus wel bij stil dat ik dankzij deze week beseft heb dat er iets moest veranderen aan mijn smartphonegebruik.
Çava met Evi?
Een week digidetoxen, alright, let’s do this! Ik had er dan ook heel veel zin. Alles zou volgens mij, wel ‘naar wens’ verlopen en ik was van plan om van deze week te genieten. De enige vraag die ik mezelf stelde was: hoe kan ik vragen aan mijn mama wat we gaan eten?
Puzzels
Nu pas begrijp ik de paradox rond de smartphone. Het is puur tijdverdrijf, in de les, op de bus, in bed, in de zetel, steeds weer halen we onze smartphone boven om toch maar met iets bezig te zijn. Ik heb niet het gevoel dat ik me nuttig heb beziggehouden door puzzels te maken, maar volgens mij is mijn IQ wel wat gestegen.
Eerlijk? Ik heb niet veel gedaan voor school tijdens mijn digidetoxweek, ook al was mijn thema productiviteit. Mijn dagen vulden zich met sudoku, naar school gaan, eten en slapen. Af en toe gaan fitnessen. Sporadisch mijn familie bezoeken. Omdat ik een persoon ben die graag alleen is, had ik er dan ook geen probleem mee om onbereikbaar te zijn. Mijn vriend had het iets lastiger dan ik. Pas toen ik hoorde hoe hard hij me miste, kreeg ik het moeilijker.
Onbewust gemis
Ik kan nu met trots zeggen dat ik de volledige week enthousiast gebleven ben. Althans, dat dacht ik toch. Op de vijfde dag van de digidetoxweek vertrok ik op weekend met verschillende Chiro’s. Mijn vriendinnen die mee waren, wezen me op het feit dat ik niet in mijn nopjes was. De normaal oh-zo-luide Evi was plots een heel pak stiller geworden. Ik weet niet wat het was, maar ik snapte wat ze bedoelden. Was ik chagrijnig? Slecht gezind? Verdrietig? Wat was er mis? Dat kan ik nog altijd niet zeggen. Misschien miste ik mijn smartphone onbewust meer dan ik dacht.