Een week leven zonder smartphone, internet, laptop en televisie. Wat doet dat met een mens? Ik heb er een antwoord op gevonden.

Afleiding

Een relatie tussen twee personen die tientallen kilometers uit elkaar wonen is niet evident zonder dagelijkse contact via sms, Skype en Facebook. Het zijn allemaal oplossingen om de tijd die je niet bij elkaar bent te overleven, zonder krankzinnig te worden. Dat was toch wat ik dacht.Ik ben iemand die heel veel sms’t met mijn lief. Mij maak je niet blij door een uur niet te antwoorden. De eerste twee dagen had ik het daarom lastig, omdat ik niet kon sms’en. Gelukkig veranderde mijn focus doorheen de week. De tijd en moeite die ik normaal gezien in mijn relatie stak, verdeelde ik nu over mijn vriendinnen en school. Ik merkte dat ik meer geconcentreerd in de les zat, ook genoot ik van simpele dingen zoals mensen afluisteren op de bus.

Irritatie

Vooral dat laatste heeft me veel trauma’s bezorgd. Twee vrouwen zaten naast me op de bus te wachten: ze begonnen over het werk, over mensen die opslag vroegen en besloten dat het leven oneerlijk is. Ik heb geen muziek of apps bij om me mee bezig te houden, dus in plaats daarvan probeer ik iets bij te leren van deze twee ervaren jongedames. Maar het luistervinken veranderde plots in een gevoel van irritatie. De ene vrouw ratelde grofgebekt door, terwijl ze van haar appel at. Het waterige, slijmerige geluid bleef maar duren. De bus was alweer veel te laat en dus moest ik blijven luisteren naar dit lawaaierige duo. Tientallen minuten gingen voorbij, wanneer ze ineens opstonden en vertrokken. De clue? Ze hielden gewoon hun middagpauze in het bushokje. Ik wilde klagen en zagen tegen iemand, maar ik had alleen mijn camera bij. Ik denk dat mijn irritatieniveau tijdens deze week toch wel maximaal was, maar ik heb het overleefd. Natuurlijk zijn er ook veel goede dingen aan geen afleiding hebben: ik zie nu veel meer, ik bewonder en ik lach meer.

Leerrijk

Ik heb veel geleerd uit deze digidetox. Bijvoorbeeld hoe een leven zonder contact niet meer bestaat. Het is compleet zinloos offline te leven. Toch heeft zo’n digidetox ook voordelen. Je wordt met je voeten op de grond gezet en begrijpt opnieuw hoe afhankelijk je bent van toestellen. Social media leken vanzelfsprekend, ze zijn er immers altijd en op elk moment. Maar nu zie ik het helemaal anders. Ze zijn iets speciaal, iets uniek. Je mag dus van geluk spreken dat jij in dit digitale tijdperk geboren bent. 

Çava met Elise?

Maanden dwaalde het al door mijn hoofd en nu is het moment eindelijk aangebroken om afscheid te nemen van mijn digitale wereld.

Tijdens de rit naar Gent, die zo lang lijkt, maar eigenlijk heel kort is, grijp ik af en toe naar mijn handtas en ga ik op zoek naar mijn gsm. Al snel realiseer ik me dat die thuis ligt want ja, digidetox. Juist.

opluchting

Steeds meer en meer mensen vragen me hoe mijn digidetoxweek verloopt. Ze vergeten ook nooit te vermelden hoe zij dat ab-so-luut niet zouden kunnen. Iedere keer weer denk ik: “Hé tof, ons project is gekend onder de mensen.” Het is echt niet zo moeilijk, eerder een opluchting. Gewoon alles echt beleven en het gezelschap appreciëren. Ik beleef fantastische momenten met mijn vriendinnen en luister aandachtig naar elk verhaal. Zonder gestoord te worden door het gerinkel van die verdomde telefoons. Tot opeens de mooie zonsondergang en de daarbij horende roze horizon van Gent de aandacht van de meisjes trekt: snel de gsm’s bovenhalen om snaps te trekken. Ik zit beteuterd in mijn zetel, met mijn vingers te draaien tot ze klaar zijn. Selfie hier, selfie daar. The perfect light, weet je wel.

 Mijn geduld wordt nogmaals op de proef gesteld in het ziekenhuis. Ik moet even langs voor een check-up van mijn stembanden. Zoals je al kan raden, loopt de wachttijd op. Geduld hebben, rustig wachten: duidelijk niet mijn sterkste punt. Gelukkig houdt mijn mama me gezelschap. De boekjes die daar liggen interesseren me niet en ik heb geen gsm bij om de tijd te doden. Plots, eindelijk, om kwart over twaalf, hoor ik mijn naam door de gangen galmen.Dan stelt mama voor iets te gaan eten, en zoals altijd vraagt ze me om het telefoonnummer van het restaurant op te zoeken. Ik staar haar met een dode blik aan tot haar frank gevallen is. Ze bloost. Ik leg haar uit hoe ze het zelf kan doen. Het duurt even, maar het wordt een succes.

De beelden

Çava met Tim?

Zot!? Een gamer die een week lang volkomen vrijwillig zonder computer leeft? Ik ben een van de zeven (prettig) gestoorde mensen die een week heeft gedigidetoxt. Voor een verstokte gamer is dat dus een probleem, mijn grootste tijdverdrijf gaat zomaar eventjes de deur uit. Hoe vul je zoveel vrije tijd dan op? Simpel, alles wat ik al maanden uitstel, staat nu op mijn programma.

eenzaamheid

De eerste dagen vullen was simpel: winkelen, lezen, koken, afwassen en schoonmaken. Pas na die eerste goed gevulde dagen werd ik me bewust van een diepe eenzaamheid. De communicatie met mijn vaak internationale vrienden was volledig weg. Plotseling had ik enkel nog contact met familie en medestudenten. Ik viel in een zwart gat, ik had heel weinig om handen. Tijdens deze digidetox kon ik mijzelf van op een afstand bekijken, waardoor ik besefte hoeveel tijd ik eigenlijk online spendeer. Best veel. Te veel.Na afloop viel ik snel terug in mijn oude patroon, al ben ik me nu wel bewust van de tijd die ik er in steek. Wat ik dan veel minder mis is een smartphone, voor mij is zoiets niets meer dan een handig gadget. Gsm’en en bellen is namelijk niet aan mij besteed, dat weet iedereen die mij een beetje kent.

Nostalgie 

Tijdens de week heb ik eens een oude typemachine bovengehaald. Best wel een unieke ervaring om met zulke oude technologie te werken. Je moet je woorden wikken en wegen, want je kan ze niet zomaar wissen. Een taak maken op een typemachine is een nostalgische ervaring geweest. Een hele week zonder e-mail is heel interessant. Gelukkig had ik een automatisch antwoord ingesteld dat mensen op de hoogte bracht van mijn digitale afwezigheid. De vzw waar ik toen voor werkte en een lector hebben me dan thuis opgebeld. De lector vroeg me of ik niet naar een lezing wou komen, die volgens hem interessant kon zijn voor mij. Een lezing van enkele persfotografen, voor een aspirant persfotograaf een droom dus.

Het weekend was een beetje hetzelfde zoals de voorgaande dagen. Ik ben zelfs met de fiets naar mijn grootmoeder gegaan in plaats van met de auto. *schouderklopt zichzelf* Zondagavond eindelijk terug de pc opstarten en zien dat het internet niet werkt, perfect gewoon. Nu ja, één nachtje zonder pc kan er nog van af. *Zet pc terug uit en gaat slapen*