Çava met Amina?
Achttien sms’jes, tweeëndertig e-mails (waarvan achtentwintig reclamemails) en honderdzevenentwintig Facebook-notificaties. Het resultaat van een uitdagende, zevendaagse digidetox. Een onbereikbaar leven leiden is duidelijk niet meer van deze tijd. Jammer vind ik dat. Dat ene weekje zonder digitale tools bracht een onbeschrijfelijk rustig gevoel met zich mee. Elke andere avond zou ik ingedommeld onder mijn zachte donsdeken nog wat nutteloos liggen scrollen op Facebook. In plaats daarvan verslond ik hoofdstukken in een boek dat al maandenlang onder het stof lag te vergaan. Studie- en werkpauzes waarin ik oorspronkelijk naar drie zenuwslopende afleveringen van Pretty Little Liars kon kijken, werden vervangen door rustgevende wandelingen langs de Schelde. Hoewel die rivier hier om de hoek ligt, had ik hem al wekenlang niet meer gezien. Belangrijke dingen waarvoor ik de laatste tijd geen moment meer vrij kon maken, stonden tijdens de digidetoxperiode dagelijks op mijn programma.
belcafé
Praktisch gezien is zo’n leven waarin je continu bereikbaar bent wel handig natuurlijk. Er waren momenten waarin ik uit noodzaak mijn gsm nodig had en die zorgden vervolgens voor extra stress in een periode waarin rust moest overheersen. Maar goed, “moeilijk gaat ook”, zou mijn opa dan zeggen. Zo trok ik op woensdagnamiddag naar een belcafé dichtbij Gent Dampoort. Vroeger waren er de blauwe nostalgische belhokjes die verspreid stonden over de hele stad. Nu zijn er cafés waar je voor weinig geld kan bellen of surfen terwijl je een drankje drinkt. Ik ga er wel vaker heen om te telefoneren met mijn familie in Tunesië. In al mijn haast en door de spanning die aanwezig was voor ik aan de digidetox begon, was ik helemaal vergeten om papa te verwittigen dat ik niet langer bereikbaar zou zijn. Om bekommerde en bezorgde reacties te voorkomen, kwam het geruststellende telefoontje juist op tijd. Probleem van de baan.
Schaamte
“You don't know what you've got, 'till it's gone” Ken je dat typische cliché? Wel, het gelde in deze uitzonderlijke detoxweek volstrekt averechts. Ik begon eraan met een enorm opgelucht gevoel, ik herkende er zelfs enige vorm van vrijheid in. Actief zijn op sociale media en binnen de tien minuten een sms’je beantwoorden zijn een absolute must geworden in onze gemoderniseerde samenleving. Ik heb me dikwijls de vraag gesteld of mensen nog wel tijd kunnen nemen voor zichzelf. Of mensen nog wel kunnen genieten van een afspraakje met hun vrienden, familie of partner. Wees eens eerlijk Amina, dacht ik dan. Waar en wanneer check jij jouw smartphone? Een secondenlange stilte doorbrak mijn gedachtegang. Een stilte vol schaamte. Een stilte omdat ik wou vermijden dat ik eerlijk zou moeten antwoorden
....
Altijd en overal.
...
Op dat moment is er iets geknapt in mezelf. Wat voor een afschuwelijk asociaal leven kan iemand leiden? Sociale media kunnen misschien wel fantastisch leuk lijken, toch zorgen ze ervoor dat je allesbehalve sociaal bent. Ze verzieken de echte gesprekken met vrienden, omdat je tussen het babbelen door toch zeker die ene melding moet bekijken die twee seconden geleden binnenkwam. Meer zelfs. Zit je daar lekker samen in de frozen-yogurtbar een ijsje te eten, mag je natuurlijk geen foto vergeten nemen om op Instagram te plaatsen. Eer die foto dan goed en wel gelukt is en je de juiste filter hebt gevonden om je uitje nog wat perfecter te doen lijken, blijkt jouw verrukkelijke tussendoortje nog eens voor de helft gesmolten te zijn ook. Gezellig. Grens. Tot daar en niet verder.
Çava met Jente?
Met tegenzin vertrok ik zondagavond zonder gsm en laptop naar Gent. Dat betekende dus ook een treinrit zonder muziek en afzondering. Toen merkte ik voor het eerst dat je smartphone ook een middel is om je zo hard mogelijk af te schermen van andere mensen, zodat je zeker geen conversatie kan starten met een onbekende of zelfs oogcontact moet maken.
Ochtendritueel
Mijn eerste ochtend als digidetoxer voelt onwennig aan. Normaal controleer ik eerst mijn e-mails, scroll ik snel eens door deredactie.be, kijk ik naar welke vrienden weer een zatte snapstory hebben gemaakt en sluit ik af met Facebook of Instagram. Vandaag doe ik dat niet. Ik sta op, zet de radio aan en staar naar mijn tas koffie. Euhm, wat moet ik nu doen?
22 maart
Ik denk niet dat ik me nog meer een buitenstaander kan voelen dan vandaag. Op de radio hoorde ik dat niemand nog kon bellen, dat iedereen via sociale media moest communiceren. Typisch. De hele dag naar de radio luisteren was geen optie, want ik moest nog naar een afstudeerbeurs voor een schoolopdracht. De leerkrachten hadden via mail gecommuniceerd dat de opdracht niet doorging, er was een totale lockdown. Ge-wel-dig, ik wist van niets en vertrok. Gelukkig kwam ik aan de ingang van de afstudeerbeurs nog mensen tegen uit mijn klas die mij op de hoogte brachten.
Eerlijk gezegd ben ik blij dat ik de Facebook-gekte rond de aanslagen niet heb meegemaakt, dat ik enkel wist wat ik moest weten. Via de radio. Geen inhoudsloze meningen van inhoudsloze mensen die zich per se moeten laten horen op sociale media. Natuurlijk kon ik nu enkel mijn steun betuigen met een kaarsje en niet met een populaire hashtag.
Ik zit op kot en heb geen afspraken vanavond. Normaal zou ik nu naar een serie kijken of doelloos door Facebook scrollen. Jammer genoeg gaat dat deze week niet, dus moet ik iets anders vinden om me mee bezig te houden. Ik wil gaan zwemmen, maar ik ken de openingsuren niet uit mijn hoofd en ben niet van plan om helemaal naar daar te gaan om dan voor een gesloten deur te staan. Hoe frustrerend. Net zoals gisteren, toen moest ik helemaal naar de bank om te controleren hoeveel geld er nog op mijn rekening stond. Normaal gebruik ik daar een app voor, en ook het vingervlug controleren van de busuren is deze week onmogelijk. Op zulke momenten walg ik van hoe afhankelijk ik ben geworden van mijn iPhone. Misschien wil ik hem nooit meer
app's
terug. En dan besef ik dat ik simpelweg in
mijn oude gewoonte zal vallen, eens ik dat ding weer in mijn handen heb.
Als ik een conclusie moet trekken uit mijn digidetoxweek, dan is die heel dubbel. Ik ben echt meerdere keren geconfronteerd geweest met mijn online gedrag. Ik durf het bijna een verslaving te noemen. Daardoor is mijn mening over sociale media sterk veranderd. Deels vind ik het een verderf, maar langs de andere kant is het een gemakkelijk middel om af te spreken met vrienden. Het meest frustrerende aan deze week was dat ik afhankelijk was van mensen die mij contacteerden en dat ik zelf niemand kon bereiken.
Het eerste wat ik ga doen als ik mijn gsm terug heb? Alles markeren als gelezen.